Spontanicznie, ale z małymi przygotowaniami doszło do skutku. Przeszliśmy Mały Szlak Beskidzki w 5 dni, ale zmieściliśmy się w 4 dobach. Wyruszyliśmy w niedzielę wieczorem (12 czerwca 2022), aby w nocy przenocować pod namiotem w Pcimiu. Następnie w poniedziałek (13 czerwca) ruszyliśmy na dworzec PKP w Rabce Zdroju, zostawiając samochód (za przyzwoleniem) na kościelnym parkingu nieopodal stacji. Nasz cel to Bielsko Biała, ale aby dojechać mieliśmy 3 przesiadki. Najpierw dotarliśmy busem PKP (jako środkiem transportu zastępczym z uwagi na remonty torów) do Suchej Beskidzkiej gdzie wskoczyliśmy już w pociąg. Następna przesiadka w Kalwarii Zembrzydowskiej w kolejny pociąg, który dowiózł już nas na sam dworzec główny PKP Bielsko Biała. Z dworca autobusem komunikacji miejskiej nr 11 dojechaliśmy do dzielnicy Straconka, skąd zaczyna się Mały Szlak Beskidzki. Słoneczna pogoda zmieniła się w momencie wejścia na szlak o godzinie 14:36 w dżdżysto-deszczową.
Podsumowanie: poniedziałek 13 czerwca – dystans: 19,2 km, czas: 5:43h
Pierwsze kilometry nawet nie były ciężkie – zdobyliśmy szczyt Gałki 816 m n.p.m. oraz Groniczki 833 m n.p.m., lecz w momencie kiedy deszcz rozpadał się na dobre a Schronisko na Hrobaczej Łące na wysokości 828 m n.p.m. okazało się jeszcze zamknięte (otwarcie miało nastąpić 15 czerwca) nasza motywacja mocno spadła 🙁 Na szczęście mieliśmy na wyposażeniu kuchenkę turystyczną i kiedy skończyły się opady przygotowaliśmy i spożyliśmy ciepłą zupkę, która dodała nam motywacji i chęci do dalszej podróży. Na Hrobaczej Łące zrobiliśmy sobie również pamiątkowe zdjęcie na tle krzyża i powędrowaliśmy wprost na Bujakowski Groń (749 m n.p.m.), a następnie w kierunku Jeziora Międzybrodzkiego. Przekroczyliśmy zaporę w Żarnówce Małej i w przelotnych opadach udało nam się wejść na górę Żar (761 m n.p.m.) usytuowaną nad Międzybrodziem Żywieckim, gdzie mokrzy i wychłodzeni postanowiliśmy przenocować. Od 1936 r. działa tutaj Górska Szkoła Szybowcowa „Żar”, która jest uważana za kolebkę polskiego szybownictwa. Szkoła ta zaproponowała przeniesienie starego taboru, który do tej pory woził turystów na Gubałówkę, właśnie na Górę Żar oraz wybudowanie obok trasy narciarskiej. Zatem, kolej linowo-terenowa na górę Żar powstała na torach dawnego wyciągu szybowcowego. Nasz namiot rozbiliśmy na parkingu dla samochodów pod szczytem góry. Na kolację zjedliśmy zalany gorącą wodą liofilizat kurczaka z ryżem 🙂 A w nocy podsłuchiwaliśmy jak jeleń skrada się do naszego namiotu 🙂
Kolejny dzień (wtorek 14 czerwca) przywitał nas przebijającym się przez chmury słońcem. Szybko się spakowaliśmy. Po drodze minęliśmy zbiornik Elektrowni Szczytowo-Pompowej Porąbka Żar. Po dwóch kilometrach na szczycie Kiczera (827 m n.p.m.) w pełnym już słońcu zatrzymaliśmy na śniadanko oraz wysuszenie przemoczonych rzeczy. Nie omieszkam w tym miejsce wspomnieć, że turyści przed nami zostawili na szczycie upieczone kiełbaski, co sprawiło nam ogromną radość 🙂 Rozpościerające się przepiękne widoki gór skopanych w słońcu dodawała tylko apetytu przed kolejnymi zmaganiami zaplanowanymi na ten dzień. Przez Przełęcz Isepnicką (693 m n.p.pm.) dotarliśmy do Przysłopu Cisowego na wysokość 795 m n.p.m., a następnie do Ruin Szałasu Kamiennego. W końcu wspięliśmy się na 879 m n.p.m., na której panoramę gór zafundował nam szczyt Kocierz. Całą drogę pomiędzy Kocierzą a Beskid byliśmy bardzo spragnieni. Nie mieliśmy możliwości poboru ani zakupu wody do picia. Próbowaliśmy pobrać wodę ze strumyka, który wyraźnie zaznaczony był na mapie. Okazało się jednak, że strumyk jest suchy. Wolnym krokiem kierowaliśmy się do Zajazdu pod Kocierską 756 m n.p.m., krokiem tak wolnym…, że postanowiliśmy pochillaoutować na przydrożnej ławeczce z przepięknym widokiem na górskie krajobrazy. Do zajazdu wstąpiliśmy na pyszną zupkę, która dodała nam siły i energii na pokonywanie kolejnych trudności. Długo to nie trwało, gdyż plecaki stawały się coraz cięższe, a słoneczna pogoda tylko pomagała odczuć zmęczenie. Niemniej jednak weszliśmy na Kiczorę (756 m n.p.m.),a następnie na Potrójną (884 m n.p.m.), gdzie definitywnie potrzebowaliśmy skorzystać z drzemki. Kiedy Patuś odpoczywał, ja tańczyłam dla gór szczęśliwa i przepełniona górską energią. Okazało się, że tuż obok Potrójnej znajduje się Chatka na Potrójnej u Ani i Tomka. I to był cel sam w sobie 🙂 od razu ruszyliśmy w tym kierunku skosztować pysznej kawki. Odpoczynki były coraz częstsze i wydawałoby się, że mało efektywne. Dotarliśmy do Przełęczy Zakocierskiej (779 m n.p.m.) skąd celowo zeszliśmy ze szklaku czerwonego, aby móc skosztować kolejnego chill outu 🙂 w Chacie pod Potrójną. Tam to się dopiero działo….niesamowity klimat, niczym w Chacie na Lasku. Gospodarz zaoferował pyszne ciasto, lody i…..sok z gumi jagód 😉 tak dobrego eliksiru na poprawę humoru i wzrost mocy – nie piliśmy. Degustacja była wyśmienita…finalnie dokonaliśmy zakupu małego co nieco na wypadek W. Z chaty nasz drogowskaz pokazywał Przełęcz na Przykrej (757 m n.p.m.), która w rzeczywistości nie okazała się przykra, a jedynie stanowiła element wyciągu Czarny Groń. W takim duchu dotarliśmy na Łamaną Skałę (929 m n.p.m.) i Madohorę (z uwagi na nazwę szczyt należy do naszych ulubionych). Następnie przez Skrzyżowanie pod Smrekowicką (901 m n.p.m.) doszliśmy szczyt o nazwie Na Beskidzie (863 m n.p.m.) i Leskowiec (922 m n.p.m.). Tak przy okazji, to warto zauważyć, że każde schronisko jest nasze… 🙂 Schronisko pod Leskowcem również. W tym oto miejscu skosztowaliśmy pyszniutkich naleśników (były słodkie co dobrze nam zrobiło) i szarlotki mniam… 😉 potem tak szliśmy i szliśmy i szliśmy… aż dotarliśmy do miejscowości Krzeszów w nadziei, że znajdziemy pole namiotowe. Ku naszemu zdziwieniu nie było ani miejsca pod namiot ani kwatery do wynajęcia…po prostu w tej miejscowości nie było możliwości jakiegokolwiek noclegu. My bardzo zmęczeni w perspektywie żadnej szansy na kawałek podłogi rozpoczęliśmy poszukiwania noclegu nawet w sklepie spożywczym. Spotkaliśmy mężczyznę, który w sumie zaoferował nam miejsce na trawniku :-), ale…..jego żona się nie zgodziła 🙁 No cóż, robiło się już bardzo późno i stwierdziliśmy, że ksiądz to chyba nam nie odmówi. I mieliśmy rację. Ksiądz pozwolił nam przenocować na plebani w części nieużytkowanej. Śpiwory rozłożyliśmy na podłodze i tak przespaliśmy noc.
Podsumowanie: wtorek 14 czerwca – dystans: 33,7 km, czas: 9:40h
Następnego dnia (15 czerwca środa) z plebani ruszyliśmy wprost na Kozie Skały, a następnie na Żurawnicę o wysokości 724 m n.p.m., Gołuszkową Górę (715 m n.p.m.) przez rzekę Skawę do miejscowości Zembrzyce, gdzie zjedliśmy gorący posiłek i pyszne lody. Dalej znów na szlaku i przemierzając leśne ścieżki znaleźliśmy się na szczycie Chełm (603 m n.p.m.) z figurką Onufrego. Tam spoczęliśmy na ławeczce celem odpoczynku. Spotkaliśmy w tym miejscu dwóch mężczyzn, którzy później….ale to w następnym akapicie 🙂 Zeszliśmy do wsi Palcza i tam dzięki uprzejmości gospodyni otrzymaliśmy po dzbanku wody zasilając swoje bukłaki. Tak ukontentowani weszliśmy na Chełm Wschodni (565 m n.p.m.), a następnie na Babicę Zachodnią (633 m n.p.m.). Kolejny przystanek na odpoczynek, a tu znów ci sami mężczyźni…śledzą nas? 🙂 przywitaliśmy się ponownie i ruszyliśmy w kierunku Babicy na wysokość 727 m n.p.m. Dwóch nieznajomych dreptało nam cały czas po przysłowiowych piętach. Na szczycie poprosiliśmy, aby zrobili nam pamiątkowe zdjęcie i udaliśmy się w poszukiwaniu miejsca na nocleg. Robiło się ciemno i po drodze ujrzeliśmy nowo pobudowaną drewnianą wiatę tuż obok Kapliczki Św. Huberta w Paśmie Babicy. Wiedzieliśmy, że tu chcemy spędzić noc. Nim się obejrzeliśmy dołączyli do nas Marcin i Bogdan pochodzący ze Śląska. Oni również postanowili przenocować pod wiatą. Zrobiliśmy pyszną kolację i wspólnie spędziliśmy miło czas.
Podsumowanie: środa 15 czerwca – dystans: 34,2 km, czas: ok. 10h
Następnego 4-go dnia (16 czerwca czwartek) pojawiliśmy się na Sularzowej 602 m n.p.m. i Górze Plebańskiej 496 m n.p.m. Potem zmierzamy do Myślenic. Wiedzie tam długa droga… Kiedy dotarliśmy do Myślenic od razu wstąpiliśmy na kawkę i lody. W sklepie spożywczym natomiast zrobiliśmy zaopatrzenie na dalszą drogę. Wyszliśmy z zabudowań i znowu na szlak tym razem osiągając szczyt Śliwnik (619 m n.p.m.) oraz Działek (600 m n.p.m.), aż dotarliśmy do Schroniska na Kudłaczach. Było fantastycznie: odpoczynek, dobry posiłek i świetna atmosfera. Kiedy wychodziliśmy ze schroniska po drodze spotkaliśmy wchodzących doń Marcina i Bogdana. Tak! Tych samych, z którymi naprzemiennie się wyprzedamy 🙂 na szlaku. Po kilku chwilach rozmowy stwierdziliśmy, że byłoby super, gdybyśmy razem dotarli tego samego dnia do Kasiny Wielkiej i przenocowali w tym samym miejscu. Koledzy od razu zgodzili się i tak oto zawarliśmy umowę ustną 🙂 na kolejne 10 km pieszo wprost do Kasiny Wielkiej. Na piętach miałam już bardzo bolące pęcherze na piętach. I tak udaliśmy przez Łysinę (891 m n.p.m.) na Lubomir (904 m n.p.m), gdzie pogoda nie zaczęła rozpieszczać. Mianowicie zmuszeni byliśmy założyć kurtki/płaszcze przeciwdeszczowe i w tym momencie rozpoczęła się walka z ulewą i dwiema burzami po drodze, aż w końcu dotarliśmy do bacówki na Wierzbanowskiej Górze (778 m n.p.m.). Gospodarz przywitał nas miło. W bacówce już kilka osób suszyło ubrania. My odpoczęliśmy chwilkę, nakręciliśmy filmik i potwierdziliśmy nocleg w Kasinie Wielkiej. W tak okropną pogodę gospodarz zaoferował nam swoją pomoc w postaci wyjechania po nas co wiązało się ze skróceniem szklaku o kilka km. W rozmowie telefonicznej zaznaczyliśmy, że nasi koledzy również skorzystają z noclegu. Opcja była dobra i w sumie skorzystalibyśmy z pomocy gospodarza, ale usłyszeliśmy Marcin i Bogda są już na miejscu. Jak to możliwe? Przecież my też idziemy równym krokiem, skąd zatem takie tempo z ich strony? 🙂 Okazało się, że panowie skorzystali z podwózki przypadkowego turysty za Lubomira. To dopiero news ?! W obliczu tego co usłyszeliśmy, zrezygnowaliśmy z pomocy gospodarza i ruszyliśmy dalej. Robiło się ciemno…szliśmy twardo planując po drodze rozliczenie kolegów z nieuczciwego przejścia 😉 Przeszliśmy przez szczyt Szklarnia (586 m n.p.m.) i Dzielec (649 m n.p.m.) i zeszliśmy na nocleg do Kasiny Wielkiej. A tam…Co tam się działo…? Koledzy zawstydzeni zreflektowali się oferując dobry trunek sprzyjający integracji 🙂 do tej pory jesteśmy z nimi w kontakcie 🙂
Podsumowanie: czwartek 16 czerwca – dystans: 40,3 km, czas: 10:20h
Ostatni dzień naszej wielkiej małej wyprawy – piątek 17 czerwca. Dzień rozpoczęliśmy od śniadania. Marcin i Bogdan ruszyli przed nami 30 min wcześniej z powodu szybkiego powrotu do domu pociągiem. My spacerkiem wędrowaliśmy w kierunku szczytu Lubogoszcz. Nie uwierzycie.. po drodze spotkaliśmy naszych kolegów ze Śląska 🙂 tym razem my przodowaliśmy… weszliśmy na 968 m n.p.m. następnie zeszliśmy nieznacznie poniżej na 953 m n.p.m. Lubogoszcz Zachodni schodząc do miejscowości Mszana Dolna i delektując się smacznym kebabem w pobliskiej knajpce. Pogoda była wyśmienita, po prostu słoneczna – tak jak lubimy 🙂 Po drodze przeszliśmy przez Złote Wierchy (536 m n.p.m.) oraz Przełęcz Glisne. Ostatnie podejście to Luboń Wielki na wysokości 1022 m n.p.m. Łatwo nie było, dość stromo, od tej strony wchodziliśmy pierwszy raz. Byliśmy zaskoczeni wymagającą końcówką szlaku MSB. Przeszczęśliwi weszliśmy na szczyt i udokumentowaliśmy zdobycie czerwonej kropki kończącej szlak czerwony. Odpoczęliśmy w schronisku na szczycie i postanowiliśmy zejść jak najkrótszym szklakiem, bo zielonym do Rabki Zdrój, gdzie czekało na nas autko. Ten szlak wcale nie okazał się najkrótszy a jedynie przedłużyliśmy naszą wyprawę o kilka kolejnych km 🙂 Moje pięty były już w tak opłakanym stanie, że szłam kulejąc. W Rabce Zdrój zostałam na pobliskim przystanku z oboma plecakami. Patuś w tym czasie, równie zmęczony po całym dniu, pobiegł ok. 1 km do samochodu i przyjechał po swoją Oscypkową Górską Foczkę :-). Wyruszyliśmy w drogę powrotną do domu. Cóż to była za przygoda!!! Długo nie mogliśmy wbić się w rzeczywistość, jaka czekała nas w Płocku 🙂
Podsumowanie: piątek 17 czerwca – dystans: 23 km, czas: 6:20h
Ostatni nasz szczyt z Diademu Polskich Gór. Miało być długo i mocno pod górę ale udało się znaleźć rozwiązanie akceptowalne na nasze zbolałe mięśnie po Świnicy. Było szybko i bardzo przyjemnie.
Nareszcie! Mamy ją wreszcie 😉 naszą wisienkę na torcie Diamentu Polskich Gór… Świnica – nasza długo z utęsknieniem wyczekiwana góra, o ktorej zdobyciu dużo czytaliśmy, oglądaliśmy filmiki na youtube. Bezpieczeństwo przede wszystkim.. dobrze usprzętowieni w liny, czekany, raki nawet raczki, a także kaski 3 czerwca 2022 osiągnęliśmy 2301 m n.p.m. O godz. 7.00 rano właścicielka Villa Cisza Leśna zawiozła nas pod Kuźnice. O godz. 8.00 rano byliśmy już na Kasprowym Wierchu (1987m n.p.m.) ponieważ wjechaliśmy kolejką. Plan był bardzo ambitny tego dnia stąd taka decyzja. Mianowicie, zdobycie Świnicy od Kasprowego Wierchu a następnie powrót malowniczym szlakiem przez Czerwone Wierchy zahaczając przy okazji 😉 o Giewont w kierunku Villa Cisza Leśna w Kościelisku, gdzie nocowaliśmy. Atak szczytowy hmmm… łatwo nie było… w końcu to 750 m przewyższeń 🙂 Ponad Świnicką Przełęczą leżał śnieg, znoje i trudy byly rownież odczuwalne podczas wspinaczki (ślisko, stromo, niebezpiecznie) dlatego korzystaliśmy z łańcuchów i dodatkowo wpinaliśmy lonże, czekany były również pomocne 🙂 niemniej jednak udało się 😉 Hurraa…jesteśmy przeszczęśliwi.. :-* Aha..prawie mi umknęło… w drodze na szczyt pomiędzy Liliowe a Świnicką Przełeczą spotkaliśmy kilka pięknych kozic. Byliśmy zaskoczeni, że one nie nie uciekały, tymbardziej, że byliśmy baaardzo blisko. Patryk zrobił im nawet fantastyczną sesję zdjęciową. W drodze powrotnej Patryka zaczęły boleć kolana, głowa i plecy. Faktycznie dzień był bardzo słoneczny, a na wysokości ponad 2300 m n.p.m. temperatura była niezwykle odczuwalna. Z uwagi na nasz dyskomfort zmodyfikowaliśmy drogę powrotną, z Liliowe odbiliśmy na Murowaniec, gdzie zjedlismy pyszny obiadek i odpoczęliśmy. Następnie ze schroniska ruszyliśmy do Kuźnic przez Boczań. Szlak urokliwy niesamowicie przedstawił nam Giewont z zupełnie innej perspektywy. Ukontentowani wróciliśmy busem z Zakopanego do miejsca noclegu Kiry 58a w Kościelisku (tel. 606112663).
