Kategoria: Diadem Polskich Gór

Rysy 2499 m n.p.m.

o 2020-09-21

w Diadem Polskich Gór, Góry, Korona Gór Polski, Zdobywca Polskich Gór

Nadchodząca jesień goniła nas i wiedzieliśmy, że jak nie pospieszymy się i nie zrobimy najwyższego szczytu jak najszybciej to później będzie tylko gorzej. Pierwszy termin wypadł z grafiku ze względu na pogodę, która zmieniła się na deszczową, a więc w skałach niebezpieczną. Siedzieliśmy i obserwowaliśmy meteogramy, aż wreszcie pojawiło się okno pogodowe pozwalające na bezpieczne podejście z pięknymi widokami w słońcu. Spakowani byliśmy już wcześniej, więc pozostało tylko się zorganizować i wyjechać, z czym też nie mamy problemów. Wyjazd zaraz po regatach, które sędziowaliśmy w Nowym Duninowie „Wisła Sailing Days”. Na miejsce noclegu po słowackiej stronie dojeżdżamy późnym wieczorem, więc nie ma już na nic czasu tylko szybkie spanie i wczesnoporanna pobudka no i w drogę… O godzinie 7:00 parkujemy auto i ruszamy na szlak. Poranek jest chłodny, ale to dobrze, bo lekko i rześko się idzie. Początkowo drogą asfaltową, później przez las szlakiem czerwonym. Pierwszy odpoczynek robimy przy rozejściu szlaków przy Popradzkim Jeziorku, nieopodal schroniska. Następnie szlakiem niebieskim do rozejścia się szlaków Nad Żabim Potokiem, gdzie przeskakujemy na czerwony szlak, który prowadzi już na sam szczyt. Droga początkowo prowadzi przez las, następnie przez pola kosodrzewiny, aby później przejść w lite skały, gdzie pojawiają się przeszkody i ekspozycje, które są zabezpieczone sztucznymi ułatwieniami w postaci trapów, czy drabinek. Szlak jest bardzo malowniczy a pogoda wręcz wymarzona na taką wycieczkę. Po godzinie 11:00 zatrzymujemy się w schronisku Chata pod Rysami, które jest najwyżej położonym schroniskiem w Tatrach i przybijamy pamiątkowa pieczątkę w książeczce KGP. Na szczycie jesteśmy chwilę przed godziną 13:00 i czekamy w kolejce, aby zrobić pamiątkowe zdjęcie na samym szczycie przy znaku granicznym. Następnie chwila przerwy i ukontentowania celebrowana czekoladą Temblerone kupioną specjalnie na tą okazję. Słońce i wysokość daje się nam we znaki dlatego bez zbędnej zwłoki zarządzamy odwrót. Po drodze robimy jeszcze kilka postojów z odpoczynkami i po 9 godzinach od wyruszenia na szlak wracamy do auta. Nocleg mamy zarezerwowany w Nowym Targu w hotelu (bardzo dobra cena) gdzie zamówiliśmy pokój z wanną w łazience, aby wygrzać zmęczone mięśnie. Wieczór celebrujemy przy grzanym winku, przeglądaniu zdjęć z wyprawy i wspominkach. Uświadamiamy również sobie, że od teraz będzie już tylko łatwiej. Dzięki zdobyciu Rys w kolorowych barwach maluje się szybkie zakończenie zdobywania KGP, nawet jeszcze w tym roku.

Kowadło 989 m n.p.m.

przez Patryk

o 2020-09-13

w Diadem Polskich Gór, Góry, Korona Gór Polski, Korona Ziemi Kłodzkiej, Miłosz

Szósty nasz szczyt w ramach KGP a dla Miłosza czwarty. Na szczyt ruszamy zaraz po zdobyciu szczytu Rudawiec. Jednak ta trasa jest dużo łatwiejsza, przyjemniejsza i mniej wymagająca niż na Rudawiec dlatego traktujemy to niemal jak odpoczynek szybko ją pokonując. Na szczecie atmosfera piknikowa, dużo ludzi całymi rodzinami wybrało to miejsce na odpoczynek. My również chwilę tu spędzamy, a po wbiciu pieczątki i pamiątkowym zdjęciu wracamy do auta. Po powrocie do auta robimy piknik w okolicy nad rzeczką Biała Łądecka i zajadamy obiad przygotowany na miejscu z lifiozy. Chwila wytchnienia jest kojąca, bo zaraz musimy wskakiwać do auta i jeszcze dzisiaj wracamy do domu.

Rudawiec 1112 m n.p.m.

przez Patryk

o 2020-09-13

w Diadem Polskich Gór, Góry, Korona Gór Polski, Korona Ziemi Kłodzkiej, Miłosz

Piąty nasz szczyt w ramach KGP a dla Miłosza trzeci. Parkujemy w Bielicach pod „Chatą na końcu świata”. Nazwa adekwatna do miejsca, gdyż w Bielicach kończy się już droga i nie można dalej pojechać, przynajmniej legalnie. Z tego miejsca jest możliwość zdobycia dwóch szczytów z KGP – Rudawca i Kowadła, i tak też zamierzamy zrobić. Ruszamy łączonym szlakiem zielono-niebieskim. Niestety zagadujemy się i idziemy jak stado owiec za innymi ludźmi prosto niebieskim szlakiem i nie zauważamy odbicia na szczyt zielonego szlaku. Dlatego musimy wrócić do rozgałęzienia szlaków, a przez to nadrabiamy około dodatkowych 4 km. Zwłaszcza w Miłoszu budzi to niezadowolenie i mamy małe problemy, niemniej jednak udaje się kontynuować wycieczkę. Aby odciążyć synka chowam mu jego plecak w krzakach, bo będziemy wracać tą samą drogą, więc zabierzemy go w drodze powrotnej a nie będzie musiał go dźwigać. Po wejściu w Rezerwat Śnieżnej Białki dalszy przebieg szlaku jest już po prawie płaskim terenie i przez spowalniacze w postaci całych pól jagód. Tez odcinek jest na prawdę urokliwy i sprawia nam dużo przyjemności. Na szczycie obowiązkowo stempelek i zdjęcie do KGP. Powrót mija już w dużo lepszej atmosferze i dzięki temu mija bardzo szybko. Po zejściu bez odpoczynku lecimy na kolejny szczyt – Kowadło.

Śnieżnik 1425 m n.p.m.

przez Patryk

o 2020-09-12

w Diadem Polskich Gór, Góry, Korona Gór Polski, Korona Sudetów, Korona Sudetów Polskich, Korona Ziemi Kłodzkiej, Miłosz

Nasz czwarty szczyt z KGP, a Miłosza to już drugi 🙂. Podjeżdżamy na parking, z którego ruszamy na szlak. Na naszej trasie jednak jest jeszcze jedna bardzo ciekawa atrakcja a mianowicie zwiedzanie Jaskini Niedźwiedziej. Mamy małe problemy z biletami, bo nie ma już miejsc, ale Sylwii udaje się wynegocjować i zostajemy wpuszczeni całą nasza trójką. Jaskinia robi na nas ogromne wrażenie i jesteśmy zachwyceni jej zwiedzaniem i nie żałujemy ani czasu ani pieniędzy. Po wyjściu ruszamy już prosto na szczyt, ale z kilkoma postojami po drodze. Szlak początkowo do schroniska PTTK Na Śnieżniku wiedzie szeroką drogą. Pod schroniskiem robimy dłuższy postój na zdjęcia i posiłek. Miłosz zabrał wojskową rację żywnościową i teraz nią dzieli i zarządza. Dalsza droga już jest trochę bardziej stroma i wymagająca, w tym po skałach. Największym utrudnieniem jednak okazują się rosnące przy szlaku jagody. To one nas najbardziej spowolniają 🙂. Kilka razy zatrzymujemy się podziwiać rozpościerające się widoki, których piękna fotografie nie są w stanie oddać. Sam szczyt to rozległa polana, na której rozbijamy mały obóz na odpoczynek z jedzeniem. Do tego bałagan w związku z odbudową wieży widokowej. Trochę wietrznie więc nie przedłużając po odpoczynku udajemy się w drogę powrotną, która przez jagody się nieco wydłuża, bo schodzimy ze szlaku za Miłoszem, który za coś złapał focha i poszedł prosto zamiast skręcić. Nie mniej pogoda jest słoneczna i ciepła a więc dochodzimy do schroniska od innej strony i mamy ciekawy spacer. Po dojściu do auta udajemy się na nocleg do agroturystyki „Ranczo Kruszynki” zlokalizowanej w Kamienicy koło Stronia Śląskiego.

Biskupia Kopa 891 m n.p.m.

przez Patryk

o 2020-09-11

w Diadem Polskich Gór, Góry, Korona Gór Polski, Korona Sudetów Polskich, Miłosz, Sudecki Włóczykij

Kolejny nasz szczyt z KGP (dla nas trzeci a pierwszy Miłosza). Ruszyliśmy w drogę zaraz po pracy i odebraniu Miłosza ze szkoły aby jeszcze w piątek zrobić ten szczyt, który znajduje się w pewnej odległości od innych. Na ten weekend zaplanowaliśmy aż cztery szczyty, oprócz Biskupiej Kopy chcemy jeszcze zdobyć Śnieżnik, Rudawiec i Kowadło. Bardzo cieszę się na ten wyjazd bo będzie okazja spróbować zaszczepić w Miłoszu pasję do gór. Czytaliśmy, że na szczycie może być problem z pieczątką dlatego postanawiamy ją zdobyć na dole we wskazanych miejscach na stronie KGP. Trochę musimy nadrobić i krążyć, a do tego walka z czasem, bo zależy nam bardzo na wejściu na szczyt jeszcze za widoku. Udaje się nam we wskazanej knajpie zdobyć pieczątkę a samo podejście postanawiamy zrobić od strony czeskiej ze względu na łatwość i krótkie podejście. Parkujemy przy drodze na ogólnym parkingu i szybkim krokiem udajemy się w kierunku szczytu. Okazuje się, że organizacyjnie nieźle się wyrobiliśmy bo punkt z pamiątkami po czeskiej stronie szczytu jest jeszcze czynny i udaje nam się uzyskać piękną pieczątkę do naszych książeczek. Obowiązkowo cykamy zdjęcie na tle wieży widokowej, która jest charakterystyczna dla tego szczytu, jednak sama wieża jest już zamknięta. Nie mniej udaje się nam podziwiać z samego szczytu majestatyczny zachód słońca. W ostatnich promieniach słońca ruszamy szybko do samochodu aby po ciemku nie chodzić po górach. Sylwia ma trochę pietra w momencie kiedy się ściemnia a Miłosz to wykorzystuje i straszy ją wilkami. Do auta docieramy już po zmroku ale za to cało i szczęśliwie. Dzięki Miłoszowi, który przejmuje aparat mamy z Sylwią kilka na prawdę pięknych zdjęć ze szlaku. Naszą piosenką po trasie jest Gimbao33 w wykonaniu Maty. Na czas całego naszego weekendowego wyjazdu zarezerwowaliśmy nocleg w agroturystyce „Ranczo Kruszynki” zlokalizowane w Kamienicy koło Stronia Śląskiego.

Skopiec 724 m n.p.m.

przez Patryk

o 2020-09-06

w Diadem Polskich Gór, Góry, Korona Gór Polski, Korona Sudetów, Korona Sudetów Polskich

wejście I – 6 września 2020 – Sylwia i Patryk,
wejście II – 10 grudnia 2020 – Sylwia i Patryk,
wejście III – 24 kwietnia 2022 – Sylwia, Patryk, Elżbieta, Miłosz, Janek

Kolejnym szczytem, czyli drugim z KGP był Skopiec. Przygoda jeszcze na dobre się nie zaczęła a jej smak wypełniał i upajał nasze zmysły w całości. Zachwycaliśmy się piękną panoramą nie szczędząc robionych zdjęć. Na uwagę po trasie na szczyt zasługuje zwłaszcza stare, uschnięte drzewo do którego pojawił się zwyczaj przybijane są stare buty, głownie trekkingowe, co tworzy niemal lokalny pomnik górskich piechurów. Dalej na trasie spotkaliśmy starsze małżeństwo, które podczas krótkiej rozmowy jak się okazało również zdobywa KGP i pochwalili się, że był to już ich 20 szczyt. Jak my im zazdrościliśmy wówczas, byli dla nas PROsami. Zastanawialiśmy się, kiedy my będziemy na tym etapie. Na szczycie zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie i umieściliśmy pieczątkę w naszych książeczkach. Nie obyło się bez bachaty, ale to już tak dla siebie realizowany nasz mały rytuał. Wycieczka nie skończyła się wyłącznie na samym Skopcu, poszliśmy dalej podziwiać widoki, ale również w drodze powrotnej poszliśmy na Baraniec. Jest to chyba jeden z łatwiejszych szczytów KGP dlatego czuliśmy pewien niedosyt.

Wysoka Kopa 1126 m n.p.m.

przez Patryk

o 2020-09-05

w Diadem Polskich Gór, Góry, Korona Gór Polski, Korona Sudetów, Korona Sudetów Polskich

Pierwszy szczyt zdobyty w ramach KGP. Tak to właśnie tutaj zaczyna się nasza przygoda. Jak mówi stare chińskie przysłowie, że każdy nawet ten wielki marsz zaczyna się zawsze od pierwszego, małego kroku. To był właśnie ten nasz pierwszy, mały krok. Nasz początek z górami, a przede wszystkim sprawdzenie nas zarówno jako pary ale i zespołu podczas często ciężkich wyzwań jakimi jest zaplanowanie, zorganizowanie i przejście trasy osiągając zaplanowany szczyt. Myślę, że dla nas obojga było to duże wyzwanie, jednak nasze pozytywne nastawienie i wspólny cel, nie tylko nas nie poróżnił ale i zmotywował a przede wszystkim również wzmocnił. Ten szczyt to był początek nie tylko KGP ale jak się później okazało również innych dużo większych wyzwań jak DGP i innych koron ale także GSŚ czy GSB. Noclegi podczas tej wyprawy zaplanowaliśmy pod namiotem na urokliwym polu namiotowym pod nazwą „Nad Rozkosznym Stawem” w Szklarskiej Porębie. Po drodze do Szklarskiej wskakujemy jeszcze do Decathlonu w Jeleniej Górze aby Sylwia mogła doposażyć się w buty trekkingowe odpowiednie do górskich wypraw. Do tej pory nie potrzebowała a więc i nie miała. Namiot rozbijamy już po ciemku, ale wybieramy miejsce pod dwoma świerkami w bezpośrednim sąsiedztwie stawu. Rano po rozsunięciu namiotu dopiero doceniamy naszą bajeczną lokalizację, w cieniu z widokiem na staw. Śniadanko i kawkę zajadamy w turystycznych warunkach przy namiocie, co daje nam przedsmak czekającej przygody. Na szczyt postanawiamy ruszyć bezpośrednio z naszego pola bez podjeżdżania samochodem. Dlatego ruszamy najpierw szlakiem niebieskim a następnie szlakiem czarnym dochodzimy do szlaku czerwonego, którym docieramy pod szczyt. Pierwszym naszym przystankiem jest schronisko na Wysokim Kamieniu, które robi na nas duże wrażanie, nasz podziw rośnie kiedy dowiadujemy się, że zostało zbudowane z własnych środków przez właściciela, który poświęcił pół swojego życia na jego budowę. Klimat zyskał dodatkowo w momencie gdy jakaś zorganizowana grupa zaczęła śpiewać chórkiem, co prawda jakieś kościelne pieśni ale brzmiało to niesamowicie. Dalej trasa nie jest już tak wymagająca i stroma. Idziemy nadal czerwonym szlakiem po malowniczej trasie i z bajecznymi widokami. Mijamy po drodze Kopalnię Kwarcu Stanisław, która swoimi rozmiarami robi na nas duże wrażenie. Dalej po drodze łapie nas mały przelotny deszczyk a więc jest okazja do założenia kurtek przeciwdeszczowych. Końcówka wejścia na szczyt wymaga zejścia ze szlaku ale droga jest dobrze oznaczona i przyjemna. Na szczycie, który jest rozległą polaną robimy sobie oczywiście pamiątkowe zdjęcie, wbijamy w książeczkę stempelek i biwakujemy przygotowując posiłek z lifiozy podgrzany na kuchence gazowej. Wysiłek uwieńczamy dodatkowo układem tanecznym – bachata. Powrót w atmosferze zwycięstwa mija nam szybko i miło, jednak wybieramy inną trasę i wracamy szlakiem niebieskim na nasze pole namiotowe, gdzie wieczorem biesiadujemy w ogólnodostępnej świetlicy, przy grzańcu i planach na zdobywanie kolejnych szczytów.