Miał być Czerwony Klasztor ale z polecenia miłego Pana u którego nocowaliśmy wybraliśmy się na szczyt Lubania i nie żałowaliśmy tej decyzji. Rozpościerająca się panorama z wieży widokowej arcypiękna. Wycieczkę tez udało się zaplanować jako pętlę a nie w tą i z powrotem. Piękne uwieńczenie pobytu w Pieniach zdobyciem szczytu w Gorcach.
Piękna jesień i … błotne spa to co głównie pamiętamy z tej wycieczki.
To jest właśnie to. Piękno i natura Pienin. Nie wiemy jaki jest widok z Wysokiej bo podczas szczytowania była w chmurach ale tu widoki były książkowe. Podziwiając krajobrazy wypełniło nas marzenie przejścia z najbliższymi z Wąwozu Homole przez Wysoką dalej przez Wysoki Wierch do Szczawnicy. Kiedyś spełnimy i to marzenie.
Zachwyceni niepowtarzalnym urokiem Pienin postanowiliśmy zdobyć Wielką Koronę Pienin. Wysoka już była zdobyta więc kolejnym kierunkiem była Okrąglica i Sokolica. Ruszyliśmy wcześnie rano gdyż droga była długa a dzień już krótki i dzięki temu mogliśmy podziwiać szczyty Pienin skąpane w chmurach. Widok niczym z samolotu.
Zachwyceni niepowtarzalnym urokiem Pienin postanowiliśmy zdobyć Wielką Koronę Pienin. Wysoka już była zdobyta więc kolejnym kierunkiem była Okrąglica i Sokolica. Ruszyliśmy wcześnie rano gdyż droga była długa a dzień już krótki i dzięki temu mogliśmy podziwiać szczyty Pienin skąpane w chmurach. Widok niczym z samolotu.
wejście I – 7 listopada 2020 Sylwia i Patryk
wejście II – 13 stycznia 2024 Sylwia, Patryk, Miłosz, Jasiek
Ostatni nasz szczyt z listy Korony Gór Polski. Zamyka to jeden rozdziałów naszej przygody, ale zaczyna kolejny i mam nadzieję, że nie ostatni. Dzięki zdobyciu tych 28 szczytów z Korony Gór Polski staliśmy się bogatsi w nowe doświadczenia, jednak ciągły niedosyt gdzieś w głębi serca ciągnie nas dalej i dalej. Dlatego nie zamierzamy na tym poprzestać i obiecujemy sobie kontynuować naszą przygodę na górskich szlakach.
Na szczyt ruszamy żółtym szlakiem z Przełęczy Tąpadła, spokojnym szerokim podejściem, na tyle lajtowym, że spotykamy po drodze nawet młode małżeństwa z małymi dziećmi a nawet w wózkach. Po dotarciu na szczyt zdobywamy pieczątkę przy schronisku, które w związku z panującą globalnie pandemią, wydaje posiłki tylko przez okienko na zewnątrz. Brakuje tabliczki z opisem szczytu dlatego troszeczkę błąkamy się po rozległym szczycie, gdzieś pomiędzy wieżą telewizyjno-radiową, schroniskiem PTTK a kościółkiem. Znajdujemy nawet prastary pomnik pogańskiego kultu w postaci niedźwiedzia. Za kościółkiem ruszamy mało uczęszczanym szlakiem w stronę betonowej wieży widokowej, pod którą również robimy sobie zdjęcie. Zejściem w dół postanawiamy pokonać drogę mniej uczęszczanym, ale bardziej trudnym szlakiem niebieskim. Zejście po dużych i śliskich od mchów głazach wymaga jednak skupienia i uwagi. Na szczęście po chwilowym ciężkim zejściu dalej idziemy już leśną drogą, ale prawie pustą. Daje nam to możliwość nacieszenia się urokami ciepłego jeszcze listopada. Cała wyprawa zajmuje nam niecałe 2h i pokonujemy niecałe 8 km.
wejście I – 7 listopada 2020
wejście II – 24 kwietnia 2022
Zmęczenie naszym wyjazdem daje się nam już we znaki.
wejście I – 6 listopada 2020 Sylwia i Patryk
wejście II – 7 stycznia 2023 Sylwia i Patryk
wejście III – 16 stycznia 2024 Sylwia, Patryk, Miłosz, Jasiek
Trasa niewymagająca, po drodze schronisko PTTK Andrzejówka, gdzie spożyliśmy pyszny posiłek regeneracyjny i ruszyliśmy ostrym podejściem niczym na Lackową. W drodze powrotnej bardzo przydatna wiatka podczas wypraw kilkudniowych oraz ruiny zamku Radosno.
Bardzo przyjemny spacerek na szczyt przy pięknej jesiennej pogodzie.
Kłodzka Góra wejście I – 6 listopada 2020
Kłodzka Góra wejście II – 11 stycznia 2021
Niby krótkie podejście, niby niedużo przewyższeń a dwie godzinki zeszło. Na szczęście pogoda jesiennie piękna, zwłaszcza w górach.
Oparte na WordPress & Theme by Anders Norén